USD -
4.0346
EUR -
4.3190
GBP -
5.0509
DKK -
0.5791
W ciągu pierwszych pięciu miesięcy bieżącego roku gospodarczego, Unia Europejska sprowadziła około 5,8 mln t nasion soi. To prawie 1 mln ton mniej niż w analogicznym okresie roku poprzedniego. Głównymi dostawcami soi do UE pozostały Brazylia i USA. Jednak stosunek ilościowy między krajami eksportującymi znacznie przesunął się w kierunku Ameryki Południowej.
Od 1 lipca do 12 grudnia 2021 r. dwie trzecie importu soi do UE (3,4 mln t) pochodziło z Brazylii - wzrost o prawie 20%. Z kolei Stany Zjednoczone dostarczyły prawie 1,6 miliona t, czyli 840 000 t mniej niż w tym samym okresie roku poprzedniego.
Według Agrarmarkt Informations-Gesellschaft (mbH) jednym z powodów znacznego spadku dostaw z USA mogą być szkody wywołane cyklonem Ida w terminalach eksportowych w Zatoce Meksykańskiej, co znacznie utrudniło wywóz soi. Kanada pozostaje trzecim najważniejszym dostawcą z wysyłką 639 300 ton, a następnie plasuje się Ukraina z dostawami na poziomie 104 911 ton.
Zakup importowanej soi „bez wylesiania”
Union for the Promotion of Oil and Protein Plants eV (UFOP) wskazuje w tym kontekście, że Komisja Europejska przedstawiła pod koniec listopada 2021 r. propozycję, która dotyczy konieczności okazania dowodu zakupu importowanej soi „bez wylesiania”. Przepisy obejmą też między innymi olej sojowy i palmowy. Komisja chce uwzględnić publiczną dyskusję na temat pochodzenia surowców i przejrzystości całego łańcucha dostaw. UFOP podkreśla, że te wymagania nie są niczym nowym dla przemysłu biopaliwowego. Od 2010 r. wdraża odpowiednie wymagania. Datowany dowód, że obszar był wykorzystywany jako obszar upraw przed styczniem 2008 r., jest szczególnie ważnym parametrem.
Mając na uwadze uczciwą konkurencję niezbędną z punktu widzenia ochrony środowiska i klimatu, UFOP podkreśla fundamentalną potrzebę regulacji. Według głosów wielu instytucji, wzrost eksportu w przypadku Brazylii opiera się na wykorzystaniu dodatkowych obszarów, których jednak do tej pory nie udało się zlokalizować ze względu na brak danych. Dzięki postępom w technologii satelitarnej i finansowanemu przez BMEL projektowi Global Risk Assessment Services (GRAS) problem ten można rozwiązać. Należy jednak obawiać się skutków delokalizacji, jeśli ważne kraje importujące, takie jak Chiny, nie ustanowią analogicznych standardów importowych. W ten sposób uzgodnione na szczeblu międzynarodowym standardy zrównoważonego rozwoju mogłyby zostać podważone, a produkty przetworzone trafiłyby wówczas na europejskie talerze.
