Rozdrobniona struktura polskiej produkcji prosiąt nie pozwala na zasiedlanie z jednego źródła tuczarni utrzymujących 1000-2000 sztuk. To takie tuczarnie, z wysokim poziomem bioasekuracji, stały się standardem w krajach unijnych. Aby konkurować w produkcji prosiąt z Duńczykami niezbędna jest duża skala produkcji.

Obecnie dostępne są dwa programy wsparcia rządowego: 900 tys. zł. na inwestycje w produkcję prosiąt, i 500 tys. zł. na inwestycje w rozwój tuczu. Pierwszy z nich, po uwzględnieniu wkładu własnego, pozwala na budowę chlewni dla loch o obsadzie 150 stanowisk. Drugi, wystarcza na budowę tuczarni o obsadzie 1000 miejsc tuczowych. Jak uważa Krajowy Związek Pracodawców Producentów Trzody Chlewnej, dysproporcja pomiędzy wielkością obecnie budowanych ferm loch i tuczarni sprawia, że często niezbędny staje się import prosiąt. Fermy na 150 loch produkują około 80 warchlaków tygodniowo. Aby zasilić tuczarnię na 1000 stanowisk, potrzeba warchlaków z 12 – 13 takich ferm. Ze względów zoohigienicznych nikt nie zaryzykuje zasiedlenia tuczarni z wielu źródeł. Brak na rynku krajowym dużych partii warchlaków o wysokim statusie zdrowotnym, pochodzących z jednego źródła powoduje, że rolnicy decydują się na ich import.

Zdaniem Związku, problem rozwiązałaby budowa ferm produkujących prosięta o obsadzie 750 loch i więcej. Niestety takich ferm w kraju powstaje niewiele. Fermy wielkotowarowe nastawione na produkcję prosiąt zostały wyłączone z programu wsparcia PROW, którym ustalono górną granicę wielkości ekonomicznej gospodarstw kwalifikujących się do skorzystania z dofinansowania na 250 tys. euro. Ponadto od 2006 roku ustawowo związano produkcję wieprzowiny w dużych gospodarstwach z nakazem zagospodarowania 70% wytwarzanej gnojowicy na gruntach własnych. Uniemożliwia to inwestowanie i podejmowanie działań konkurencyjnych w stosunku do producentów prosiąt z Danii.

Źródło: KZP-PTCh