Państwo musi wziąć na siebie pośrednictwo w wyrównywaniu potencjałów produkcyjnych i negocjacyjnych na rynku trzody chlewnej

Obecnie cena żywca w Polsce nie wynika z naturalnych uwarunkowań rynkowych. Niestety kreowana jest sztucznie uwarunkowaniami zewnętrznymi. W efekcie Polska jest importerem netto wieprzowiny. W związku z tym „uzupełnienie” surowca z importu wymaga, co najmniej poniesienia kosztów logistyki, transferu i wymiany pieniądza. Faktem jest, że jakość technologiczna polskiego żywca jest wyższa niż zwierząt z importu. W Polsce ponad 50% tuczników pochodzi z „nowoczesnego materiału genetycznego”. Mimo tego, cena naszych zwierząt przy dostawach „całosamochodowych” diametralnie odbiega od ceny uzyskiwanej przez konkurencję „Starej Unii”.

 

Na ogół za klasę WBC za zachodnią granicą hodowca może otrzymać za tucznika o około 1 zł/kg więcej niż polski producent u siebie w kraju. Skąd ta różnica w cenie? - Rodzimym producentom w znakomitej większości nie można nic zarzucić w zakresie jakości produktu i wielkości partii handlowych. Nasze nowoczesne gospodarstwa produkują żywiec najwyższej jakości. Problem powstał poza procesem produkcji i może być rozwiązany tylko poprzez działanie „Państwa”, bo tylko Państwo dysponuje służbami i narzędziami niezbędnymi do przeciwdziałania patologiom rynkowym – stwierdza zarząd Krajowego Związku Producentów - Pracodawców Trzody Chlewnej w stanowisku w sprawie najbardziej istotnych barier ograniczających dalszy rozwój sektora produkcji trzody chlewnej w Polsce. Jako najbardziej znaczącą barierę wskazuje się cenę skupu żywca wieprzowego.

 

Jak uważają członkowie Związku do tej pory promowano model ograniczonej wielkości produkcji rolnej; w efekcie producenci żywca prowadzący gospodarstwa rodzinne niewielkich rozmiarów są ignorowani przez korporacyjny rynek przetwórczy. Dlatego „Państwo” musi wziąć na siebie pośrednictwo w wyrównywaniu tych potencjałów produkcyjnych i negocjacyjnych.

 

Struktura własnościowa przemysłu przetwórstwa mięsnego jest zdaniem działaczy KZP-PTCh wielce niekorzystna dla polskich producentów żywca. Jednocześnie polskim producentom z potencjałem (zarówno rolnikom indywidualnym, jak i osobom prawnym) administracyjnie uniemożliwia się zdobycie kapitału inwestycyjnego – np. z tytułu pracy w „grupach producentów”, które powinny stanowić zalążek wspólnych inwestycji kapitałowych. W efekcie polscy producenci/hodowcy – i to ci, którzy mają potencjał produkcyjny i doskonałe know how nie są na tyle silni, aby mogli być w Polsce właścicielami zakładów przetwórczych.

 

- W okresach tzw. „górki świńskiej”, żywiec wieprzowy z zagranicy do Polski dostarczany jest w „cenach dumpingowych”. Naszym członkom doskonale znane są koszty produkcji. Należy tu nadmienić, że koszt produkcji żywca w Belgii, Niemczech czy Danii jest znacznie wyższy, chociażby ze względu na koszty pracy czy ochrony środowiska. Nie ma wobec tego żadnego uzasadnienia do „przyjmowania” przez nasz kraj produktów z naruszaniem prawa – to jest w cenie określonej poniżej kosztów ich wytworzenia! Takie działanie w dłuższym okresie czasu powoduje podwyżkę cen dla konsumenta – uważa KZP-PTCh. 

 

Kolejnym problemem wg Związku jest brak możliwości eksportu żywca wieprzowego do większości krajów Unii Europejskiej. Polski producent żywca tkwi w potrzasku „choroby handlowej”, swoistej „błony półprzepuszczalnej”. Według zasad obowiązujących w Unii nie może on bowiem eksportować żywca do innych (najbardziej znaczących i atrakcyjnych) krajów wspólnoty.

 

 

Źródło: KZP-PTCh