USD -
4.0688
EUR -
4.3316
GBP -
5.0615
DKK -
0.5805
Szynszyla mała to gatunek z rodziny szynszylowatych (Chinchillidae). Jest to gryzoń roślinożerny, żyjący w stadach. Szynszyle występowały naturalnie w wysokich partiach Andów, na granicy Chile, Boliwii i Peru. Ze względu na swoje miękkie, delikatne i puszyste futro stały się obiektem zainteresowania myśliwych. Intensywne pozyskiwanie tych gryzoni ze środowiska naturalnego spowodowało prawie całkowite ich wyginięcie i wpisanie szynszyli małej na listę gatunków skrajnie zagrożonych.
Hodowla szynszyli - historia
Za twórcę hodowli fermowej szynszyli uważa się Mathiasa F. Chapmana, Amerykanina pracującego w Chile w okresie, kiedy populacja szynszyli nie była jeszcze tak zagrożona. W roku 1923 przywiózł on do Ameryki 11 szynszyli i zaczął hodować te gryzonie w systemie klatkowym. Hodowla szynszyli pozwoliła na wytworzenie znacznej liczby odmian barwnych np. biała Wilsona, czarna aksamitna (Black Velvet),szafir i wiele innych. Pierwsza hodowla w Polsce powstała w roku 1956, kiedy to Państwo Rżewcy przywieźli zwierzęta z Kanady. Początkowo rozmnażano szynszyle i wszystkie młode pozostawiano do dalszej hodowli. Dopiero w latach 70. nawiązano współpracę z European Chinchilla Ltd. w Kopenhadze, w celu szkolenia hodowców w ocenie okrywy włosowej zwierząt. W latach 90. hodowcy zaczęli zrzeszać się w związkach. Obecnie hodowcy szynszyli należą do Krajowego Związku Hodowców Szynszyli i Polskiego Związku Hodowców i Producentów Zwierząt Futerkowych. Fermy szynszyli nastawione są na produkcję materiału genetycznego oraz na pozyskiwanie wysokiej jakości skór. Według Krajowego Centrum Hodowli Zwierząt w roku 2016 poddanych ocenie było 58 stad szynszyli utrzymujących 6 729 szt. samic stada podstawowego. Według danych Fur Europe w roku 2015 Polska wyprodukowała 80 000 skór szynszyli.
Utrzymanie szynszyli
Utrzymywanie szynszyli jako zwierząt hodowlanych wiąże się z koniecznością przestrzegania przepisów krajowych i europejskich dotyczących utrzymania tych zwierząt. Gryzonie te muszą mieć zapewniony dobrostan w postaci odpowiedniej przestrzeni do poruszania się, dostępności pokarmu i wody oraz dostępu do pyłu kąpielowego. Przepisy krajowe jak i europejskie podają minimalny wymiar klatek oraz dozwolony sposób uboju zwierząt. Do hodowli potrzebne jest pomieszczenie z możliwością regulacji temperatury, klatki oraz poidła i karmidła. Ze względu na ustawienie klatek w tak zwane baterie na m2 przypada więcej zwierząt, co pozwala na efektywniejsze wykorzystanie przestrzeni, nie pomijając dobrostanu zwierząt.
Rozród szynszyli hodowlanych
W hodowli szynszyli najważniejszym aspektem jest rozród zwierząt. Według danych „książkowych” średnia ilość miotów w roku od samicy wynosi 1-2, z średnią liczbą 2 młodych w miocie (wielkość miotu waha się od 1 do 5 młodych). Ciąża szynszyli trwa średnio 111 dni, a młode pozostają z matką do 2 miesiąca życia. Ważnym aspektem rozrodu jest nie przekraczanie dwóch miotów od samicy w roku, ponieważ może to prowadzić do jej wycieńczenia. Zbyt intensywne użytkowanie prowadzi do pogorszenia wskaźników rozrodu i szybszego brakowania (usuwania ze stada podstawowego) samic. Planując rozród należy selekcjonować zwierzęta pod kątem ważnych dla nas cech i nie dopuścić do chowu w pokrewieństwie, który skutkuje pogorszeniem się okrywy włosowej, a także może powodować występowanie wad genetycznych. Szynszyle w naturalnym środowisku są zwierzętami monogamicznymi, lecz w hodowli fermowej stosuje się chów poligamiczny, zakładający utrzymanie zwierząt w zestawach rodzinnych (na cztery samice przypada jeden samiec).
Żywienie
Szynszyle ze względu na stale rosnące zęby powinny mieć dostarczany pokarm umożliwiający ich ścieranie. W celu umożliwienia ścierania siekaczy hodowcy wkładają do klatki kostki suporeksu lub gałęzie drzew owocowych. W naturalnych warunkach zwierzęta te odżywiają się pokarmem suchym, dlatego też podawanie pasz soczystych powinno być bardzo ograniczone. W hodowli stosuje się najczęściej gotowe granulaty, zbilansowanie pod względem zawartości minerałów, witamin i składników pokarmowych oraz pasze suche tj. siano. Granulaty składają się w główniej mierze ze śrut zbożowych (pszenica, owies, jęczmień), soja i kukurydza, śruty poekstrakcyjne (słonecznikowa, sojowa), makuchy (lniany, rzepakowy) oraz susze z lucerny i traw. Dodatkami do granulatu są siemię lniane, otręby pszenne, odtłuszczone mleko w proszku, serwatka suszona, drożdże paszowe i dodatki mineralno-witaminowe. Pożądanym dodatkiem w paszy są zioła, które poprawiają smakowitość paszy, nadają aromat i pobudzają apetyt.
