USD -
4.0688
EUR -
4.3316
GBP -
5.0615
DKK -
0.5805
Mięso królika z roku na rok zyskuje coraz większą liczbę zwolenników. W zależności od kierunku użytkowania, wszystkie rasy królików możemy podzielić na: mięsne, mięsno-futerkowe, futerkowe i wełniste. Największym producentem surowca mięsnego jest Azja, w Chinach produkukowane jest ok. 40% światowej produkcji.
W Azji oprócz hodowli królików mięsnych, bardzo popularna się hodowla królików angorskich, wykorzystywanych w kierunku wełnistym. Drugim w kolejności kontynentem, charakteryzującym się wysoką produkcją mięsa króliczego jest Europa. Ubój królików przeprowadzony w Hiszpanii, Francji i we Włoszech stanowi 90% europejskiej produkcji, w tych krajach mięso królicze stanowi ważny element diety, a dynamiczny rozwój produkcji jest spowodowany wieloletnią tradycją spożywania tego surowca. Polska wraz z Portugalią i Węgrami stanowi pozostałe 10%. Praktycy i hodowcy wciąż dążą do uzyskania wyższego potencjału produkcyjnego królików poprzez rozwój hodowli brojlerowych. Idealnie nadają się do tego typu produkcji rasy średnie królików, charakteryzują się one m.in. dużą plennością i płodnością samic, a także szybkim tempem wzrostu i dobrym wykorzystaniem paszy przy krótkim okresie tuczu. Wszystkie rasy brojlerowe – czyli króliki ras średnich cechuje zwarta budowa ciała, o wydłużonym tułowiu. Do najpopularniejszych ras średnich w Europie należą: nowozelandzka biała, nowozelandzka czerwona, kalifornijska, termondzka biała, a w Polsce dodatkowo nasza rodzima popielniańska biała (tab.1.).
KRÓLIKI BROJLEROWE – POTENCJAŁ PRODUKCYJNY
Rasa nowozelandzka biała (fot.1.) od 1964 roku cieszy się niezmienną popularnością w Polsce. Charakteryzuje się białą barwą okrywy włosowej, walcowatą budową ciała, garbonosą głową o owłosionych uszach, osiągają masę ciała do 5,5 kg. Samice są dobrymi matkami, o wysokiej mleczności, dzięki której młode w wieku 30 dni powinny osiągnąć masę około 550 gram. Wydajność rzeźna (jest to stosunek procentowy wagi tuszy mięsnej do masy ciała żywca) wynosi ponad 60 % w wieku 90 dni przy masie ciała 2,5 kg. Udział mięsa w tuszce szacuje się na ok. 82 %, przy niskim udziale tłuszczu (6-7%).
Królik nowozelandzki czerwony (fot.2.) ma czerwono złocistą barwę włosów. Charakteryzuje się dobrze rozwiniętym przodem i zadem, o szerokich łopatkach i partii grzbietowej. Uszy są mięsiste i silnie osadzone. Dorasta do 5,1 kg, w 3 miesiącu życia osiąga masę 1,7 kg.
Królik kalifornijski (fot.3.) jest nieco mniejszy niż rasa nowozelandzka. Rasa ta jest biała, o czarnych zakończeniach łapek, nosa, uszu i ogonka (odmiana havana charakteryzuje się brązowymi zakończeniami). Masa dorosłych samców dochodzi do 4,1 kg, a samic do 4,3 kg. Króliki te cechuje bardzo szybkie tempo wzrostu. W wieku 90 dni uzyskują masę ciała ok. 2,3 kg przy wydajności rzeźnej 54 – 60% (w zależności od źródła). Jest to rasa szybko dojrzewająca, nadająca się do rozpłodu już w wieku 4,5 miesiąca. Króliki te wyróżnia także wysoka plenność, dochodząca do 10 sztuk w miocie (średnio 8 sztuk) oraz wysoka efektywność odchowu potomstwa – ponad 90%.
Rasą wyhodowaną w Belgii jest królik termondzki biały (fot. 4.), w Polsce hoduje się go od 1978 roku. Posiada długi dobrze umięśniony tułów, długie i mięsiste uszy. Barwa okrywy włosowej jest biała. Cechą charakterystyczną tej rasy są słabo owłosione skoki, które w klatkach z siatki metalowej niestety często się odgniatają, a to zaś jest przyczyną eliminacji wartościowych osobników z dalszej hodowli. Średnia liczebność miotu to 8-9 sztuk, wskaźnik efektywności odchowu wynosi ponad 76 - 89 % (rośnie w kolejnych miotach). Jest to także rasa, charakteryzująca się dobrymi wskaźnikami użytkowości tucznej i rzeźnej. W wieku 90 dni ich masa ciała waha się i osiąga średnio od 2 do 2,5 kg, przy wydajności rzeźnej około 60 %. Ze względu na swoje cechy, rasa ta idealnie nadaje się do produkcji materiału rzeźnego (w chowie czysto rasowym), a także ze względu na wysoką plenność i płodność stanowi znakomity komponent do krzyżówek przemysłowych.
Rasą, która wciąż cieszy się dużym uznaniem w Polsce, jest nasz rodzimy królik popielniański biały (fot. 5.). Rasa ta powstała w wyniku krzyżowania uszlachetniającego królika białego polskiego średniego, z olbrzymem belgijskim. Króliki te odznaczają się masywną budową ciała, w 90. dniu życia osiągają masę ciała do 2,6 – 2,7 kg, przy wydajności rzeźnej 54-55 %. Plenność samic kształtuje się na poziomie ok 7 młodych w miocie. Niektóre elementy budowy (głowa, uszy i nogi) upodabniają je wyraźnie do olbrzymów belgijskich, jednak żywotność i wysoka odporność na choroby zbliżają go o królika białego polskiego średniego.
PERSPEKTYWY PRODUKCJI MIĘSNEJ
Rasy brojlerowe (króliki ras średnich) idealnie nadają się do produkcji mięsnej, dzięki wysokiej plenności i płodności samic, szybkim tempem wzrostu (krótki okres tuczu, dobre wykorzystanie paszy). Mimo tak wysokiego potencjału produkcyjnego coraz większą uwagę poświęca się liniom hybrydowym. Powstają one na drodze krzyżowania dwóch lub więcej ras. W zależności od celu ich wytworzenia, powstałe linie osiągają wyższe wskaźniki niż strona rodzicielska. Dlatego do intensywnej produkcjiprodukuje się hybrydy, które w linii matecznej doskonalone są w kierunku: wysokiego współczynnika mleczności, wysokiego wskaźnika efektywności odchowu młodych do chwili odsadzenia oraz wysoką płodnością (wielkością miotu, wskaźnikiem zapłodnienia). W linii ojcowskiej najważniejszymi cechami przy doborze do kojarzeń są: lepsza jakość nasienia, dobre wykorzystanie paszy, szybki wzrost i przyrost masy ciała. Okres tuczu hybryd rozpoczyna się w wieku ok. 30 dni i kończy między 80., a 100. dniem życia. Obecnie do najpopularniejszych linii należą: Zika, Hycole, Hyplus, Hyla, Genia, Sika, Jordan, Martini, a także coraz większą uwagę poświęca się amerykańskiej hybrydzie Altex (tab. 2.)
CO Z PRZYSZŁOŚCIĄ HODOWLI KRÓLIKÓW W POLSCE?
Niezaprzeczalnie hodowla królików w Polsce uległa poważnym zmianom, zauważyć zauważalny jest rozwój produkcji mięsnej. Również dostępność surowca króliczego wzrosła zwiększyła się, obecnie tuszkę z królika można kupić w każdym większym markecie. Pomimo braku tradycji spożywania tego surowca w Polsce, zwiększająca się świadomość konsumencka pomogła wypromować dany gatunek mięsa jako zdrowy, dietetyczny i lekkostrawny. Jest odpowiedni zarówno dla starszych osób, jak i dla tych najmłodszych. Co to oznacza dla hodowców? Perspektywy rozwoju, eksport produktów na rynek zachodni (Polscy producenci, już znaleźli uznanie na rynkach zagranicznych, świadczy o tym wysoka pozycja na rynku europejskim). Ponadto, stale się zwiększa się ilość dostępnych artykułów skupiających się na analizie tego surowca, opracowywane są nowe zagadnienia, które mogą pomóc i stanowić cenne źródło informacji dla obecnych i przyszłych hodowców.
