Jak uchronić kolejne gospodarstwa przed ASF? Wirus nadal jest niebezpieczny dla polskiej gospodarki

Ostatnie decyzje Światowej Organizacji Zdrowia Świń (OIE) o rozdzieleniu ASF u świń i dzików mogą działać korzystnie na naszą branżę tylko w przypadku, gdy produkowane świnie będą odpowiednio zabezpieczone przed możliwością przedostania się wirusa ASF na teren gospodarstw.

 

Ponadto w naszej ocenie również redukcja populacji dzików nie jest dostateczna. Liczba przypadków ASF u dzików nie zmniejsza się. Program ograniczania liczebności dzików wymaga weryfikacji, gdyż nie przynosi on zakładanych rezultatów.

 

W naszej ocenie niezbędne jest pojęcie działań wewnętrznych (nastawionych na kraj) oraz zewnętrznych (oddziaływujących na UE, Rosję, Ukrainę i Białoruś). W działaniach wewnętrznych najpilniejszą potrzebą jest likwidacja małych chlewni niespełniających wszystkich zasad bioasekuracji. Nadrzędnym celem działań wewnętrznych powinno być dążenie do zminimalizowania liczby gospodarstw produkujących świnie w strefach ASF. W działaniach legislacyjnych powinniśmy dążyć do wyeliminowania luk prawnych, które umożliwiają odbiór padłych zwierząt bez badań w kierunku ASF przez firmy utylizacyjne. Należy zamknąć spędy w całym kraju, na które mogą trafiać świnie z gospodarstw produkujących świnie bez bioasekuracji.

 

Niezbędnym elementem działań zewnętrznych jest włączenie Komisji Europejskiej do rozmów z Rosją, Ukrainą i Białorusią mających na celu podjęcie wspólnych działań nastawionych na zwalczanie ASF w całym regionie. Środki publiczne przeznaczane do krajów unijnych na walkę z wirusem nie są wykorzystywane efektywnie, jeżeli po drugiej stronie granicy jest brak współpracy w zwalczaniu choroby. ASF jest problemem regionalnym i tylko skoordynowane działania w regionie mogą być skuteczne. Kluczowym elementem procesu zwalczania ASF jest ciągła i pełna informacja o chorobie, jej zwalczaniu, roli społeczeństwa i konieczności przestrzegania wymogów prawa. Komisja Europejska powinna przeznaczyć odpowiednie środki na pomoc finansową, weterynaryjną i techniczną dla wszystkich krajów regionu zmagających się z chorobą. Koordynacja działań międzynarodowych powinna przejawiać się w częstych spotkaniach, wymianie informacji, określaniu celów i wspólnych sposobów ich realizacji.

 

Źródło: KZP-PTCH