W związku z rozpoczęciem jesiennych, pożniwnych prac polowych, może występować zwiększona uciążliwość odorowa powstająca podczas transportu oraz rozkładania obornika i rozlewania gnojowicy na użytkach rolnych, a następnie ich przykrywania glebą. Obowiązkiem władających ziemią, w tym rolników, jest ograniczenie tej uciążliwości.
Funkcjonowanie gospodarstw rolnych, a zwłaszcza wielkotowarowych ferm zwierząt, w związku z powstawaniem w trakcie ich działalności odchodów zwierząt (obornik, pomiot ptasi, gnojowica i gnojówka) i ich magazynowaniem, czy też transportem do miejsc ich docelowego stosowania oraz zagospodarowywaniem na gruntach, wiąże się z powstawaniem uciążliwości odorowej. Jest to specyficzna uciążliwość charakterystyczna dla obszarów wiejskich, zwracająca uwagę społeczeństwa z reguły w okresie wiosennym i późnoletnim, kiedy przed przygotowaniem i obsianiem gleby niezbędne jest dostarczenie jej składników pokarmowych, tj nawozów. Takimi nawozami są gnojowica i obornik, których transport oraz rozprowadzenie na powierzchni gruntu generuje wyżej wymienioną uciążliwość.
W celu eliminacji, bądź ograniczenia uciążliwości związanych z funkcjonowaniem sektora rolniczego w gospodarce narodowej, w tym uciążliwości odorowej, ustawa z dnia 10 lipca 2007 r. o nawozach i nawożeniu (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1259 ze zm.) oraz rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 5 czerwca 2018 r. w sprawie przyjęcia „Programu działań mających na celu zmniejszenie zanieczyszczenia wód azotanami pochodzącymi ze źródeł rolniczych oraz zapobieganie dalszemu zanieczyszczaniu” (Dz. U. z 2018 r. poz. 1339) nakazują bądź zalecają określone postępowanie i ograniczenia przy lokalizowaniu i wykonywaniu miejsc składowania nawozów naturalnych oraz przy stosowaniu nawozów naturalnych na użytkach rolnych.
Zasady te zobowiązują podmioty do określonych działań i wprowadzają zakazy, w szczególności do:
1.Magazynowania nawozów naturalnych (obornika) na szczelnych płytach gnojowych wyposażonych w zbiorniki na odcieki.
2. Magazynowania gnojowicy i gnojówki w zamkniętych, szczelnych zbiornikach na gnojowicę.
3. Składowania obornika w pryzmach polowych w ograniczonym przedziale czasowym i jedynie w określonych miejscach, w oddaleniu od cieków, jezior i zbiorników wodnych.
4. Wykonania instalacji do magazynowania nawozów naturalnych w taki sposób, aby miały one możliwość do co najmniej pięciomiesięcznego (nawozy stałe) lub sześciomiesięcznego (nawozy płynne) przechowania.
5. Nie składowaniu pomiotu (nawozu z bezściołowego chowu drobiu) bezpośrednio na gruncie.
6. Stosowania nawozów naturalnych na terenach o dużym nachyleniu, zwłaszcza w pobliżu wód, z istotnymi ograniczeniami, w tym przykrywania nawozów naturalnych glebą nie później niż następnego dnia po ich zastosowaniu.
7. Stosowanie nawozów w ściśle określonych terminach i warunkach, kiedy zawarte w nich substancje biogenne nie będą powodowały zanieczyszczenia wód i gleby związkami azotu i fosforu.
8. Do opracowania i wdrożenia planów nawożenia gruntów azotem w celu ograniczenia dopływu azotu do wód.
Źródło: WIOŚ GDAŃSK